Vanuit een systemische blik op organisaties kan ik helpen patronen ontdekken, erkennen, onderzoeken en doorbreken. Zodat er ruimte ontstaat voor verandering.
Een organisatie is een systeem, net zoals een familie of een vriendenclub een systeem is. Hoe mensen zich binnen een organisatie gedragen en verhouden ten opzichte van elkaar, ligt vaak in lijn met hoe er naar buiten toe, naar de klant of cliënt, gehandeld wordt. Veranderingen binnen organisaties worden vaak vormgegeven rondom het ‘hoe’ en ‘wat’, niet zelden zonder degenen die het hoe en wat vormgeven. Het heeft vaak hetzelfde effect als de zorgplannen die door hulpverleners vóór in plaats van mét gezinnen geschreven worden; het werkt niet. Het ‘waarom’ in organisaties, en ook het waarom van terugkerende problemen binnen organisaties, wordt vaak overgeslagen of weggestopt. Het ‘waarom’ in organisaties heeft mij juist altijd mateloos geïnteresseerd.
De onderstroom binnen organisaties trok daardoor, naast het inhoudelijk werk, vaak mijn aandacht. Wanneer het onderliggende patroon niet gezien en erkend werd, konden we vergaderen en ‘innoveren’ wat we wilden, in de praktijk veranderde er vaak weinig binnen de organisatie en daarmee ook richting de cliënt. Bevlogen mensen raakten echter wel steeds meer het vuur waar ze ooit mee begonnen waren kwijt. Dat grijpt me nog steeds aan, vooral omdat ik er heilig in geloof dat het ook echt anders kan. Ik ben me gaan verdiepen in systemisch werken binnen organisaties, en heb de opleiding systemisch coachen bij het Bert Hellinger Instituut gevolgd.
Vragen waar ik me de afgelopen jaren vaak mee bezig heb gehouden binnen organisaties:
Vragen die op veel plekken in de brede zorg- en onderwijswereld spelen. Vragen die essentieel zijn, uitgangspunt zouden moeten zijn, maar waar vaak in de drukte van alledag weinig tijd en ruimte voor is. Soms gegoten in brainstorm-sessies, projectgroepjes of lang vooruit geplande out-of-the-box overleggen. Goed bedoeld, maar vaak het doel voorbij geschoten doordat ook die overleggen belanden op het ‘to-do’ lijstje van volgeplande hulpverleners die niets liever willen dan meer tijd voor de cliënt.
Systemisch kijken naar terugkerende patronen binnen organisaties helpt ruimte scheppen voor onderzoek en verandering!
Meer weten? Neem contact op voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Kinderen zijn spiegels. Ze laten haarfijn en precies zien wat we ze voordoen, wat we ze voorleven. En ook de verlangens in onszelf die we niet durven volgen. Kinderen leren niet het meest van wat we ze vertellen over hoe ze mogen of moeten zijn.
‘Wat een pech… ze had al een angststoornis en nu blijkt ze ook nog een trauma te hebben’ Trauma is ‘hip’. Daarmee bedoel ik niet dat het een rage is om nare, moeilijke en verdrietige dingen mee te maken en daar last van te hebben.
Haar mama heeft al weeën als ik om half twee ‘s nachts binnenkom. Ze is drie en een half jaar oud en kon niet meer slapen. Ze is er dus beneden even bij.
Met grote ogen kijkt ze naar haar moeder die rustig de eerste weeën wegpuft.