Kinderen zijn spiegels. Ze laten haarfijn en precies zien wat we ze voordoen, wat we ze voorleven. En ook de verlangens in onszelf die we niet durven volgen. Kinderen leren niet het meest van wat we ze vertellen over hoe ze mogen of moeten zijn.
‘Wat een pech… ze had al een angststoornis en nu blijkt ze ook nog een trauma te hebben’ Trauma is ‘hip’. Daarmee bedoel ik niet dat het een rage is om nare, moeilijke en verdrietige dingen mee te maken en daar last van te hebben.
Haar mama heeft al weeën als ik om half twee ‘s nachts binnenkom. Ze is drie en een half jaar oud en kon niet meer slapen. Ze is er dus beneden even bij.
Met grote ogen kijkt ze naar haar moeder die rustig de eerste weeën wegpuft.
Myra is bijna 5. Ik heb haar net met plaatjes uitgelegd hoe het gaat in je lijf en in je hoofd als er nare dingen gebeuren. En vooral hoe het dus klopt dat dat ook bij haar zo ging en vaak nog steeds gaat. Dat dat automatisch is en je daar niks aan kunt doen.
Hoe komt het toch dat kinderen zichzelf zo vaak de schuld geven van ‘dingen’ die zo overduidelijk niet hun schuld zijn? Van de depressie van een ouder, een scheiding, huiselijk geweld, of bijvoorbeeld de uithuisplaatsing van een broertje of zusje.
Na het lezen van ellenlange pagina’s dossier en een x aantal overleggen, ontmoet ik hem dan eindelijk. De nieuwe bewoner van de woongroep Joost. Joost is 16 jaar oud en heeft de afgelopen paar jaar op maar liefst 7 plekken gewoond. Of eigenlijk meer ‘verbleven’…
‘Eerst was er verbetering in jouw gedrag te zien. Na de zomer werd echter duidelijk dat je dat niet hebt kunnen volhouden…’
Oef…
Buikpijn bij het lezen. Ik hoop dat hij dit niet zelf heeft gelezen. Hij heeft het hoe dan ook wel gevoeld. Wat pijnlijk. Wat doet dit met een kind?
‘Wil je het nog ergens anders over hebben?’
Ik wil het wel..
Maar het lukt niet
Verscheurdheid, boosheid en verdriet
Het borrelt op,
’t moet gauw weer weg,
want stel je voor dat ik het zeg?
Mijn wenkbrauwen gaan omhoog, ik frons. Gemengde gevoelens. Moet ik dit nou als iets positiefs zien, of is dit juist ook de wereld op z’n kop? Het bevestigt voor mij nogmaals, hoe verkeerd we het DSM systeem in de zorg gebruiken.
Enerzijds opgelucht dat dit kind geen DSM-V stempeltje heeft gekregen op basis van logische gedragssymptomen in een zeer stressvolle thuissituatie.
A: Was er bij jullie thuis ook sprake van geweld?
B: Nee.
A: Hoe zagen jullie ruzies er dan uit?
B: Nou gewoon…
-Stilte… aanmoedigende blik…-
B: Het ging meestal nergens over, kleine dingen.
A: Hoe ging dat dan?