Hoe komt het toch dat kinderen zichzelf zo vaak de schuld geven van ‘dingen’ die zo overduidelijk niet hun schuld zijn? Van de depressie van een ouder, een scheiding, huiselijk geweld, of bijvoorbeeld de uithuisplaatsing van een broertje of zusje.
Na het lezen van ellenlange pagina’s dossier en een x aantal overleggen, ontmoet ik hem dan eindelijk. De nieuwe bewoner van de woongroep Joost. Joost is 16 jaar oud en heeft de afgelopen paar jaar op maar liefst 7 plekken gewoond. Of eigenlijk meer ‘verbleven’…
‘Eerst was er verbetering in jouw gedrag te zien. Na de zomer werd echter duidelijk dat je dat niet hebt kunnen volhouden…’
Oef…
Buikpijn bij het lezen. Ik hoop dat hij dit niet zelf heeft gelezen. Hij heeft het hoe dan ook wel gevoeld. Wat pijnlijk. Wat doet dit met een kind?
‘Wil je het nog ergens anders over hebben?’
Ik wil het wel..
Maar het lukt niet
Verscheurdheid, boosheid en verdriet
Het borrelt op,
’t moet gauw weer weg,
want stel je voor dat ik het zeg?
Mijn wenkbrauwen gaan omhoog, ik frons. Gemengde gevoelens. Moet ik dit nou als iets positiefs zien, of is dit juist ook de wereld op z’n kop? Het bevestigt voor mij nogmaals, hoe verkeerd we het DSM systeem in de zorg gebruiken.
Enerzijds opgelucht dat dit kind geen DSM-V stempeltje heeft gekregen op basis van logische gedragssymptomen in een zeer stressvolle thuissituatie.
A: Was er bij jullie thuis ook sprake van geweld?
B: Nee.
A: Hoe zagen jullie ruzies er dan uit?
B: Nou gewoon…
-Stilte… aanmoedigende blik…-
B: Het ging meestal nergens over, kleine dingen.
A: Hoe ging dat dan?
Vanmiddag was het weer raak. Voor de derde keer deze week (lees eigenlijk in één werkdag), zag ik in een rapport over een overduidelijk getraumatiseerd kind staan dat het kind ADHD en ASS problematiek ‘heeft’. De term ‘trauma’ was in de dikke verslaglegging, echter nergens te lezen…
Het gaat in mijn werk vaak om kinderen die opgroeien in situaties van (fors) huiselijk geweld, kindermishandeling, misbruik. Niet zelden in gezinnen waar de problematiek al meerdere generaties aan de orde is.